Torres del Paine en de poema

Torres del Paine en de poema.

Iets sneller weer dan verwacht een blogje, ik kon het niet laten!

Het is zaterdag 8 augustus, gister ben ik aangekomen in het zuiden van Zuid-Amerika, Puerto Natales. Na een 4 daagse ferry tocht dwars door het Patagonische lake-district, besef ik nogmaals dat ik van geluk mag spreken dit allemaal mee te mogen maken. Ik word met 3 andere reizigers 's morgens, te laat (in het hele continent nemen ze het niet zo nauw met de tijd), opgepikt in het hostel om een aantal dagen door te brengen in Chileens mooiste en bekendste nationaal park Torres del Paine. Het heeft sinds 1978 een UNESCO werelderfgoed status. We rijden het dorp uit, rook stijgt omhoog uit de schoorstenen, de toppen van de heuvels en bergen om ons heen wit van de sneeuw, in de verte het komende ochtendlicht van de zon die de horizon paars, rood, oranje doet kleuren alsof het in vuur en vlam staat, dit beloofd wat...
Waar het in het hoogseizoen (jan- febr) uitpuilt van de toeristen blijkt het aantal in het park nu op een hand te tellen, het moet een voordeel zijn.
Het plan is om in 4 dagen het grootste deel van de bekende "W route" te lopen. We overnachten 3 maal in Refugio Paine Grande, de enige locatie waar we binnen kunnen slapen op dit moment.

Bij de administratie, waar we een kaart met wat informatie krijgen zie ik o.a dat dit het leefgebied is van de poema (30 tot 50), waar ik door geobsedeerd raakte tijdens de trip, de guanaco, lijkende op een lama of alpaca, vossen, condors, flamingo's en de Chileense Huemul, een type hert dat met uitsterven wordt bedreigd. Ik voelde een stukje geest van Freek Vonk in mijn lichaam kruipen, ik had er zin in.
We liepen deze dag 19 km waarvan een groot deel tegen de wind in. Dat het hier kan waaien is wel duidelijk, hangend tegen de wind in was het soms mogelijk om niet om te vallen. Ik schat een windkracht van 98793, man man man... Ik keek er daarom ook niet van op dat in sommige droge bossen de ene na de andere boom gebroken was. In de refugio sprak ik de enige ranger ( in het hoogseizoen werken er 80!!) in het park die elke dag kwam controleren of de wandelaars aangekomen waren. Na spannende poema verhalen kreeg ik steeds meer de drang om er zelf een tegen te komen.

De volgende dag weer vroeg op, en als het licht werd, vertrokken we. Naast de prachtige natuur waar ik van genoot had ik inmiddels een nieuw doel: wildlife!
Aangezien we nagenoeg de enige in het park waren, elke ochtend als eerste vertrokken was de kans op wildlife aanzienlijk. De enorme hazen en konijnen springen je 's ochtends dan ook om de oren. Condors, een aantal tientallen meters boven je hoofd zwevend, het geeft een kick. Nu nog mijn hoofddoel: de poema.
Naast Freek, was inmiddels ook Steve Irwins geest binnen gedrongen en ging ik voorop lopend met spanning in mijn lijf, hopend om als eerst een glimp op te vangen van deze grote katachtige. Dat ze wel 2,5 meter kunnen worden en veel gelijkenissen hebben met een vrouwtjes leeuw schrok me op de een of andere manier niet af. Doordat sommige paden nat waren kwamen we geregeld sporen tegen van poema's en andere viervoeters. Een ding is zeker, ze waren in de buurt.
Na een mooie tocht langs meren, de bekende "Torres" waar de park zijn naam aan te danken heeft, een kleine gletsjer was het tijd om terug te keren naar de refugio. Op de terugweg veranderde er niets aan mijn speurtocht, ik wandelde vooruit met mijn Z-Koreaanse looppartner pratende over het feit dat we nog niet echt iets speciaals tegen waren gekomen, nog geen 10 seconde later, oplettend op de stappen die ik zette op de gladde ondergrond verscheen er in mijn oogveld iets bruins. Ik had geen tijd om na te denken of het een poema was, op 10 meter afstand stond ik oog in oog met een Chileense Huemul, ik schrok me een ongeluk. Iet wat onwennig en bijkomend van de schrik keken we elkaar aan en stonden doodstil tegenover elkaar. Nadat ik de gelegenheid van haar kreeg om een aantal foto's en zelfs een klein filmpje te maken voor Tijn vond ze het mooi geweest en verdween in het bos. Op dat moment dacht ik dat het een bepaald hert was, niet super bijzonder. De ranger aan wie ik het filmpje liet zien vertelde dat het specialer was om dit beest te spotten in plaats van een poema. Toch had ik het liever dat het andersom was geweest. Door zijn enorm goede reuk en gehoor laten de Huemuls zich niet snel zien, wellicht komt dit ook omdat er wereldwijd niet meer dan 2000 exemplaren in leven zijn. Het was bruikbare informatie die ik hem gaf. Er werd namelijk ook onderzoek gedaan naar de huidige populatie.
Elke avond kookten we met ons groepje het eten wat we hadden meegenomen. We dronken met name thee en water. Er was naast bier, wijn en fris (in de refugio) niets te krijgen in het Park waardoor we genoodzaakt waren ons eigen voedsel voor 4 dagen mee te sleuren de eerste dag.
De derde dag was alweer aangebroken, de tijd vloog werkelijk voorbij. Na gister 22 km gelopen te hebben zouden we vandaag in totaal 28 km lopen richting de grootste gletsjer van het park, Glaciar Grey. Erg indrukwekkend! 28 km alert geweest, vlaktes afgespeurd alsof mijn leven ervan afhing, geen poema.
Helaas gebeurde er ook de laatste dag geen wonder meer op dezelfde route die we de eerste dag hadden afgelegd en moet ik mijn hoop vestigen op een ander fascinerend katachtige in het westen van Brazilië in de Pantanal, de jaguar!
Wederom heb ik dit jaar helaas de 4-daagse in Nijmegen niet meegemaakt, erg jammer, maar volgend jaar schijnt het ook weer plaats te vinden. Toch heb ik een soort van 4-daagse gedaan op mijn manier. In een iets andere omgeving, onder iets andere weersomstandigheden, iets minder km (kleine 80 km), iets meer op en af, iets slechtere wegen, iets minder mensen langs de kant, geen lintje mogen ontvangen, maar wel met het trotse gevoel achteraf dat ik dit heb gedaan en mee heb gemaakt!
Na deze tocht had mijn lichaam, in het bijzonder mijn beentjes recht op een rustdagje, die is alweer achter de rug want vandaag donderdag 13 augustus vervolg ik mijn reis door naar Argentinaaaa. El Calafate is mijn eerste station om vanuit hier een trip te maken naar de indrukwekkende 60 meter hoge (3x zo hoog als Glaciar Grey) gletsjer Perito Moreno! Ik kan niet wachten.
Ik wil mijn broer Bart alvast een fijne verjaardag wensen morgen, gefeliciteerd! Adios xxx Maarten


Oja, niet te vergeten, de weetjes:

- In Torres del Paine, leeft een van de grootste populatie poema's ter wereld.
- Condors kunnen een spanwijdte van 3 meter bereiken.
- 15 jr. geleden werd een toerist die aan het vissen was gedood door een poema. Het beest moest worden afgemaakt om te voorkomen dat het ging denken dat het normaal was om mensenvlees te eten. Hierna zijn er geen incidenten meer geweest.
- Het water uit hele park was schoon genoeg om te drinken, je kon het tappen uit de meren, beekjes, etc
- Mocht je oog in oog komen te staan met een poema, zorg dan ook dat dit zo blijft, kijk hem recht aan en laat zien dat jij de leiding hebt en niet angstig bent. Hij zal zich overgeven en vertrekken.
- Ik nog nooit zo geobsedeerd ben geweest in het zoeken van een specifiek beest.
- In 2011 was er een grote brand in Torres del Paine. Van de 227.298 hectare die het park telt ging 11.000 in vlammen op.
- Ik veel geluk heb gehad met het weer in het park. Veel zon gezien en goed zicht! Twee weken geleden was het park vol met sneeuw en bewolking waardoor de Torres niet eens te zien was. Dan baal je flink!
- Ik nog steeds opzoek ben naar de poema.