Mijn reis naar het einde vd wereld!

Leuk dat jullie weer mijn blog weten te vinden en de moeite nemen om het te lezen:)
Het is alweer 26 juli en ik bereik het regenachtige Pucón (vanuit Valparaiso), gelegen in Noord-Patagonië. Een dorpje omgeven door verschillende natuurparken, bergen en vulkanen. Het is hier een walhalla voor buitenactiviteiten.
Ik heb vooralsnog één overnachting geboekt in hostel Chili Kiwi, gerund door een Nederlander en New-Zeelander (Kiwi). Het worden er uiteindelijk 5. Het wordt een van mijn beste hostels tot nog toe. Het personeel, de medereizigers, het voelde aan als een grote familie.
In mijn vorige blog vertelde ik over mijn plan om de vulkaan Villarrica te beklimmen. Begin maart jongstleden is deze echter tot uitbarsting gekomen. Helaas is de trekking tot de top daarom niet mogelijk. Beschadigingen hebben dit onmogelijk gemaakt. Dan maar wat andere uitstapjes bedenken, wat dus niet erg moeilijk was.

Thermas Geometricas bezocht ik de volgende dag met een stel Zuid-Amerikanen. Het regende nog steeds flink wat een uitstekende gelegenheid was om
Chileens, mooiste natuurlijke heet waterbronnen aan de voet van vulkaan Villarrica te bezoeken. In een smalle canyon met watervallen kan je voor 30 euro heerlijk genieten van 17 verschillende baden oplopend tot 45 graden. Voordat ik op reis ging had ik gezien dat Dennis Storm met 3 op reis hier ook langs ging. Iets wat ik niet wilde missen.

Ook de volgende dag stond er weer iets op het programma: Huerquehue National Park. Een wandeling van 9:15 tot 16:30. Door de bossen omhoog onderweg naar drie verschillende meren kwamen we regen, sneeuw en opklaringen tegen. Er lag boven veel verse sneeuw en de paden waren slecht te zien. Op sommige plekken zakte je zelfs weg tot 1 meter diep. Het pad wat we ooit volgden was geen pad meer. Met de uitstekende app, maps.me (die geen wifi nodig heeft) konden we het pad zelfs niet vinden, nou dat zegt wel wat...
Na een aantal pogingen gedaan te hebben off-road, gaven we de moed op en draaiden om. Wegzakken tot je knieën en er weer uitklimmen kost veel energie, daarbij komt kijken dat niet iedereen goede schoenen droeg. Een joker had zelfs geen sokken aan. We zagen de krantenkoppen al voor ons : "5 toeristen verongelukt door off-road capriolen". Nee, niet vandaag!

Gelukkig heb ik ook nog een mooie dag met zon meegemaakt in Pucón. Waar veel mensen uit het hostel kozen voor een ski/snowboard dag en om 6uur opstonden, koos ik er weer eens voor om uit te slapen. Ik kon voor het eerst vulkaan Villarrica zien vanuit het hostel. Samen met USA en Brazil bezochten we waterval "Salto El Claro". Omdat we al aardig wat meters in de benen hadden leek het ons een goed idee om te liften. Iets wat erg makkelijk gaat hier. We konden in de laadruimte van een truck, die ons dichtbij de waterval wilde afzetten.
Achteraf bleek het een juiste keus om niet te gaan skiën. Voor beginners een mooie dag maar voor gevorderde bleek het niet veel voor te stellen. Wie weet ga ik nog een dagje skiën in Ushuaia.

Vanaf het moment dat ik het noorden van Chili verliet merkte ik dat er een stuk minder toeristen/backpackers te vinden zijn. In Peru en Bolivia was het echt massaal. Het is zuidelijker niet het seizoen, en de winter lijkt de meeste mensen niet uit te nodigen. De hostels zijn daarom leeg of dun bevolkt. Ik lig er niet wakker van. Ik vermaak me goed. De hitte kom ik in Brazilië wel weer tegen!

Na een kleine week Pucón verkend te hebben daal ik weer verder af naar het zuiden, Puerto Varas (5u bus), waar ik één nacht in het niet veel voorstellende hostel Margouya slaap. Na een geslaagde stapavond met de crew van het hostel vertrek ik de volgende dag alweer naar Puerto Montt, net als Varas een havenstadje. Ik kom hier niet voor niets, ik ga vanuit hier een 4 daagse ferry (Navimag) pakken richting het einde van de wereld. Dwars door het lake-district van Patagonië zal ik aanmeren in Puerto Natales, waar ik het dichtbij gelegen en mooiste park van het land ga bezoeken: Torres del Paines. Na een uitstapje de Argentijnse grens over richting El Calafate en de imposante must see gletsjer Perito Moreno zal ik nog wat verder afdalen naar het zuiden waar je nauwelijks nog zuidelijker kan komen - Ushuaia (Argentinië), waar ik Antarctica bijna kan aanraken.

Tijdens deze tijd van het jaar is het lastig voor de ferry om zich aan de vertrektijden te houden. Door de slechte weerconditie is vertraging van uren tot dagen geen uitzondering, soms gaat hij zelfs niet. Dat heb ik ook inmiddels ervaren. De planning was om vrijdag 31 juli te vertrekken, het werd uiteindelijk maandag 3 augustus.

In Puerto Montt kom ik eigenlijk alleen om een nachtje te slapen en de volgende ochtend richting de ferry te gaan. Ik slaap in Casa Perla, een soort bed & breakfast gerund door een Chileens koppel 70+. Een aardig vrouwtje dat goed engels spreekt en je graag helpt, en een man die de hele dag voor de tv hangt (slaapt) ipv oog te hebben voor de mensen die ervoor zorgen dat er geld in het laatje komt. Ik had medelijden met Perla.
Helaas kwam ik er die dag al achter dat de boot een dag later zou vertrekken. Zou het er dan nog wel van komen dacht ik onderhand. Naja, ik had in ieder geval nog een dag om iets te ondernemen in de omgeving van het dichtbij gelegen Puerto Varas. Ik besloot om met 4 mede reizigers (3x Frans,1x Z-Korea) uit Casa Perla een dagtrip te maken naar Vulkaan Osorno en "Parque Nacional Vicente Pérez Rosales" te bezoeken. Het was achteraf geen ramp dat de boot een dag extra vertraging had!

Onderweg naar de vulkaan Osorno, lag op korte afstand nog een vulkaan genaamd Calbuco. Die ook onlangs, in april is uitgebarsten. Vanaf 2003 meter hoogte spuwde de krater een enorme hoeveelheid rook en as richting het zuidoosten. De regering besloot om de bevolking in een straal van twintig km rond de vulkaan te evacueren. Wegen en huizen werden bedekt door een enorme laag as waarvan sommige daken het begaven. De gevolgen zijn kilometers ver van Calbuco nog steeds te zien. De grond is bedekt met as en een brug die we tegen kwamen was ingestort. Het was een bijzonder gezicht.
Tijdens de beklimming van de vulkaan (met bus) gingen we over van regen naar sneeuw. Het zicht was slecht, hopende op een wondertje dat het straks wat zou opklaren. Halverwege de vulkaan konden we niet verder omdat er te veel sneeuw op de weg lag en konden we 30 minuten rondlopen. Omhoog lopende passeerde
soms auto's die het lef hadden om zonder sneeuwkettingen verder te rijden. Niet iedereen kon de glimmende vangrail weerstaan om hem een kusje te geven. Door de enorm harde wind trok het ineens open en konden we eindelijk zien waar we terecht gekomen waren met een wijd uitzicht als gevolg. Na een krater met twee Franse beklommen te hebben (waar het zo enorm hard waaide dat het link werd) was het tijd om terug te gaan naar de bus. We zagen op afstand een bus omhoog rijden, niet realiserende dat het een andere bus was. Vol goede moed besloot ik met een van de Franse omhoog te lopen richting de bus. Inmiddels raakte we onze andere Franse maat kwijt die iets slimmer was en wist dat de bus beneden op ons zou wachten. We volgden zo'n 30 minuten een groep die voor ons op afstand liep. Toen we eindelijk zover waren zagen we dat er geen bekenden in de groep liepen en besefte ik dat er iets niet klopte. Misschien was het toch een andere bus, oeps! We moesten toch maar gauw gaan afdalen voordat de bus zonder ons zou vertrekken. Tijdens de afdaling werden we al benaderd door een auto die doorgaf dat we snel naar bedenen moesten gaan. Al rennende kwamen 45 minuten te laat aan en waren de ergerende gezichten van de medereizigers te begrijpen. We hadden geluk vertelde onze andere Franse maat, het had geen minuut langer moeten duren anders was de bus zonder ons vertrokken. Na excuses en later grapjes was het snel vergeven en vergeten.

De volgende halte was een nationaal park, met bovenaan een meer (Lago Todos Los Santos), een rivier afkomstig van het meer en een waterval. Zelden zag ik zo'n mooie kleur ijs-groen (door mineraal).
We hadden veel geluk tijdens onze trip. Tijdens het vervoer in de bus regende het vaak pijpenstelen en wanneer we eruit gingen was het droog en scheen zelfs de zon een enkele keer.

3 augustus kan ik eindelijk inchecken bij de ferry van Navimag. Voor 300 dollar zou ik een 3 dorm kamer krijgen. Ik heb inmiddels geleerd overal om discount te vragen. Dit keer werd het me wel erg makkelijk gemaakt... Ja natuurlijk zei deze charmante Chileense, wil je niet ook liever een eigen kamer? (Zo ging het niet letterlijk :) ) Na wat aanpassingen maakte ze er 260 dollar van. €36,50 korting, wat me toch weer 3 gratis overnachtingen zal opleveren in een hostel, prima.

Allright, de boottocht. Ik had veel mooie verhalen hierover gehoord en het was een mooie gelegenheid om wat rustdagen in te bouwen en toe te komen aan andere dingen. We vertrokken om 17:45 met een bus richting de boot. Om vervolgens tot de volgende ochtend te wachten op ons vertrek, rond 6:30?! Oké... ik dacht maar, ze willen ons vast laten wennen aan de boot.
Ontbijt, lunch en diner is inbegrepen waarvan twee maaltijden warm zijn. Met salade, soep, hoofdgerecht en toetje. We zullen niet vergaan van de honger hier.
De boot is 136 meter lang, en in totaal zijn er niet meer dan 20 reizigers exclusief crew. Waar in de zomer plek is voor 180 reizigers en aangeraden wordt om ruim van te voren te boeken is dat nu niet nodig. Zo is er nu ook niet erg veel te doen op de boot. Eindelijk na 1,5 maand kom ik toe aan het lezen van een boek. Ik verwacht Kind 44 uit te lezen deze tocht. Michiel, goed boek (bedankt). Daarnaast schrijf ik mijn blog, luister muziek, loop ik zo nu en dan naar buiten om wat foto's te schieten, speel spelletjes die ik voor mijn boottrip op de ipad gezet heb, speel ik elke dag een potje schaken met mijn nieuwe Mexicaanse maat Diego en kijk ik op de tv naar ESPN, een Spaanse sportzender (jaja, tv ontvangst via de satelliet die we zelf aan de praat moesten krijgen). Tot mijn grote spijt zag ik hier ook de uitslag van AJAX voorbij komen...pfff
Dag 3 was een dag om snel te vergeten. Verhalen over zeeziekte van andere reizigers die ik tegen gekomen was en waarschuwingen van het thuisfront om medicijnen te regelen nam ik voor lief, dat eigenwijze zit nou eenmaal in me. Ik ben daar vast niet gevoelig voor dacht ik. Goed, we gingen de zee op. Na nog geen 30 minuten hadden de golven al van mij gewonnen en kotste ik de hele wasbak vol in mijn kamertje, met het ontbijt van zojuist en het avondeten van de dag ervoor. En dan te bedenken dat we 12 uur op zee zouden schommelen. Dit werd een lange dag voor me. Om de tijd te doden heb ik zoveel mogelijk proberen te slapen op de sofa's in de "relax zone" achter op het schip. Met de beentjes omhoog, om er maar voor te zorgen dat ik niet duizelig zou worden als mijn voeten de grond zouden raken. Een bañjo bezoek voor een plasje ging vaak gecombineerd met een ander plasje. Daarna maar weer gauw een paar uurtjes plat op de sofa. Ik had inmiddels pilletjes gekregen van een Frans paar. Erg vriendelijk, maar of het echt zou helpen voor de komende uren, niet echt bleek later.
Toen het schommelen wel erg heftig werd en de stoelen in het restaurant van de ene kant naar de andere gleden, het servicegoed kapot viel in de keuken en alle hoeken gezien had leek het me verstandig om mijn kamer eens te inspecteren. Wat kon ik verwachten..? Mijn wasbak die nog vol zat met kots wat niet doorliep...wie weet zou het over de rand geklotst zijn en door mijn kamer liggen?
Dit laatste was gelukkig niet het geval maar mijn kamer lag wel overhoop. Mijn iphone, ipad, camera, kleren, toilettas etc door de kamer geslingerd, alsof ik overvallen was. Snel alles veilig opbergen want ik voelde alweer iets opborrelen.
Gelukkig kwam er na die 12 uur een eind aan de onrust in mijn lijf en het water onder ons, genoot ik van de resterende 2 dagen op de ferry en heb ik me weer lekker vol kunnen eten met het goede eten wat we kregen.

Weetjes:
- Tijdens de uitbarsting van Villarica werden 3000 mensen geëvacueerd. Villarrica behoort nog steeds tot een van de actiefste vulkanen van Latijn-Amerika.
- Laatste dag in Chili Kiwi, werknemer geknipt/getrimd waardoor deze arme backpacker de waskosten niet hoefde te betalen -> €€!
- Het gevaar van vulkanen is niet alleen de lava en uitstoot van as maar ook de sneeuw die erop ligt. Door de enorme warmte smelt de sneeuw en kan dit lijden tot modderstromen en de omliggende dorpen verwoesten.
- Het probleem in Chili Kiwi: te gezellig - elke avond - bier en wijn!
- Veel vee is overleden na de uitbarstingen. Niet zo zeer doordat ze bedolven werden, maar door het eten van as dat tussen het gras lag.
- Vulkaan Osorno heeft maarliefst 24 kraters.
- In het zuiden van Chili is de beste zalm te krijgen. Het water is hier erg schoon als je dat met het noorden vergelijkt.
- Het een opgave is om tijdens het douchen op open zee NIET je nek te breken
- Het een opgave is om tijdens het varen op open zee NIET te braken
- En ik weet nu zeker dat het het klopt wat ik geleerd heb uit de biologie boeken: gal is groen.
- Om de kou te trotseren in het zuiden heb ik mijn vacht in mijn gezicht laten staan.

Vandaag 8 augustus ga ik een 4 daagse wandeltocht maken. Ik begin er al bijna aan te wennen om geen wifi te hebben. Om de dag hierna mijn plannetjes nogmaals op een rijtje te zetten en wat bij te komen! Fijn weekend allemaal! Xxx