Argentinië, mijn tweede thuis

Na een lange radiostilte via dit medium is het me gelukt om toch weer een blogje in elkaar te zetten. Ik hoop dat ik jullie nog steeds weet te boeien.. Het is namelijk lastig om niet te veel in herhaling te vallen.

Het is 13 augustus, de dag dat ik Chili verlaat en Argentijnse bodem bereik. Ik doe dit samen met het Oostenrijks stel waarmee ik de 4 dagen doorbracht in het park Torres del Paine. Ondanks mijn vermoeidheid tijdens de busreis richting El Calafate is het zonde om mijn ogen dicht te doen. De bus rijdt door de natuur van zuid Patagonië, je bent als het ware op safari. Struisvogels, grote populaties guanaco's (wilde lama's) lopen langs en op de weg. Met af en toe een karkas langs de weg waar de vleesetende vogels wel raad mee weten. El Calafate is een toeristisch stadje waar iedereen terecht komt die gletsjer Perito Moreno wil bezoeken. Ik boek voor de volgende dag de minitrekking. Naast het zicht vanaf de balkons ga je ook met de boot naar de overkant om met spikes de gletsjer op te gaan.
Helaas was het weer de volgende dag niet al te best. Het regende en er stond een harde wind. Het mocht de pret echter niet drukken.
Eerst bewonderde ik de gletsjer vanaf de balkons waarbij je met enorm kabaal werd opgeschrikt als er weer een ijswand afbrak en een vloedgolf in het water veroorzaakte.
Het wandelen op de gletsjer had iets magisch. Het is bijzonder om over een krakende ijsmassa te lopen, langs gletsjerspleten, ijstorens en azuurblauwe lagunes. De trip met een whiskey en ijs van de gletsjer maakte het af. Perito Moreno behoort absoluut tot mijn top 3 hoogtepunten van mijn reis tot nog toe. Wauw!
In El Calafate is verder niet veel te beleven waardoor ik hier maar twee nachten bleef. Ik was ook wel een beetje klaar met de kou hier. Het was raar om te horen dat in Nederland de mussen van het dak vielen en ik in de kou zat. Het was tijd om richting het noorden te reizen.
Via Rio Gallegos kwam ik na 18u bussen in Puerto Madryn. DE plek om walvissen te spotten!
Ik heb hier weer een paar dagen afgesproken met Fleur en Peter. Waar ik vanuit Bolivia, noord Chili binnen ging, gingen zij Argentinië in. Omdat mijn tempo iets hoger lag bereikte we ongeveer tegelijkertijd deze plaats in het oosten van Argentinië, zo'n 1300km ten zuiden van Buenos Aires.
De walvis die hier in grote getale te zien is, is de Zuidkaper. Het strand van El Doradillo is de populairste plek om de walvissen vanaf land te zien omdat het strand steil afloopt waardoor je ze bij hoogwater bijna kan aaien (10meter afstand).
Hier kom je met name vrouwtjes tegen met hun kalf. Als duo zwemmen ze rondjes in de baai. Het vrouwtje kan een lengte bereiken van 18 meter!!
Twee dagen huurden we een auto vanuit ons hostel. Dag 1 bezochten we nationaal park Peninsula Valdes maar het hoogtepunt was de dag erna in Punta Niftas. Kruipend (om ervoor te zorgen dat hij zich niet bedreigd zou voelen) kwamen Peter en ik tot 2 meter van een zeeolifant te liggen. De zonsondergang in het reservaat, rijdend in de auto, wilde schapen hollend langs de weg, Coldplay hard door de speakers gaf een op en top vakantiegevoel.

Na een week in Puerto Madryn gezeten te hebben werd het tijd om door te reizen richting Buenos Aires. De vraag was echter: hoe? Ga ik wederom met de bus?
Het was inmiddels duidelijk geworden dat reizen per bus in Argentinië comfortabel is maar ook duur, vooral als je het vergelijkt met de busritten in Peru en Bolivia. De busrit van El Calafate naar Puerto Madryn kostte me 150 euro, terwijl je deze afstand in Peru/Bolivia voor 30 euro kan afleggen, misschien wel zelfs met luxure bussen. Afijn, ik besloot om me eens te gaan verdiepen in het liften... Naast dat het kosten besparend is vond ik dat ik dit als backpacker op zijn minst geprobeerd moest hebben. De dag voor mijn vertrek heb ik een mooi kartonnen bordje vol gekalkt met Buenos Aires aan de ene kant en Bahia Blanca aan de andere. Voordat ik ging slapen kreeg ik nog een aanmoedigend berichtje van reisgenoten die precies hetzelfde hadden gedaan vanuit hier: ze adviseerden me om het niet te doen, het was geen succes geweest.
Vol goede moed liet ik me de volgende ochtend met de taxi afzetten bij het dichtstbijzijnde tankstation aan de grote weg. Het was de enige weg die naar het noorden zou leiden. Haartjes netjes gekamd, baardje getrimd, mijn vriendelijke lach opgezet, daar ging ik dan, mijn backpack op mijn rug en het kartonnen bord in mijn hand. Hoelang zou het gaan duren voordat ik bij iemand in de auto zou zitten? Ik zou de grootste kans maken om mee te liften met vrachtwagenchauffeurs..
Bij zonsopgang zouden veel vrachtwagens vertrekken na een nachtje tukken op het tankstation.
Een beetje ongemakkelijk loop ik naar een eerste chauffeur die zijn tanden aan het poetsen is... "Buenos dias" zeg ik beleefd en noem steden op mijn route liggen. "Nee ik ga de andere kant op" is zijn antwoord. "Oke gracias, chau"
Wie weet de volgende. Helaas wederom geen geluk. Is het dan echt zo lastig hier vroeg ik me af.
Na 10 minuten rondlopen had ik bij de vierde chauffeur gelukkig beet. Ik mocht meerijden met Santiago (57 jr.) naar San Antonio, een plaats 220 km verderop. Dit moest ik doen, vanuit daar zie ik het wel weer dacht ik!
Nog niet helemaal klaar voor vertrek maakten we zijn ramen schoon, zette het water op het gasstelletje voor een "matte" (ik vergelijk het met een soort thee) en we vertrokken.
Ongeveer drie uur lang spraken we over van alles. Het probleem was alleen, hij sprak geen Engels, en ik naja...ik spreek geen Spaans. Toch kwamen we er vrij goed uit met wat geduld. Ik was de eerste persoon ooit die hij liet meeliften. Ook bleek Santiago wel van de vrouwtjes te houden, wat niet zo heel bijzonder is, want dat doe ik ook, maar hij heeft 11 kinderen van 6 verschillende vrouwen. De tijd vloog voorbij, ondanks dat we niet harden dan 80-90 reden.
Na Santiago bedankt te hebben en hij mij afzette bij een tankstation moest ik opzoek naar een nieuwe lift. Ik kreeg het advies om bij het kleine winkeltje te blijven waar de meeste chauffeurs wat kwamen eten, aan de weg zou ik minder snel succes hebben. Blijven hangen bij het winkeltje duurde me alleen na 30 min iets te lang zonder succes te hebben en ik zag steeds verkeer passeren. Ik liep eerst naar het pompstation en vroeg een aantal auto's om mee te rijden, geen succes. Ik liep toch maar weer richting de grote weg, hield mijn bordje omhoog en de eerste vrachtwagen stopte direct, wat een geluk, YES! Ik kon meerijden met Carlos (62jr.), iemand die zelf in het verleden veel gelift had. Zo'n 400 km reed ik met hem mee naar Bahia Blanca, halverwege Puerto Madryn en Buenos Aires. Net als mijn vorige lift kon Carlos ook geen Engels, top :)
Het was een geslaagde eerste ervaring met liften. Rond 18:30 kwamen we aan. Wat moest ik doen? Ging ik proberen 's nachts ook te liften, het leek mij geen goed idee. Op het tankstation zocht ik uit of er toevallig dezelfde avond een trein ging richting Buenos Aires. Ik had geluk, er scheen die dag één trein te gaan en zelfs op korte termijn. Met wat stress kwam ik prima op tijd aan bij het station. Treinen zijn in vergelijking met bussen erg goedkoop in Argentinië, later begreep ik ook waarom.
De trein stond al klaar op het perron, de lichten waren uit en het leek wel een vriezer. Koud, koud, koud. Ik was niet bepaald voorbereid hierop. Ik vertrok om 19:40 en zou de volgende ochtend rond 10:00 aankomen in Buenos Aires. Ik wist niet hoe ik dit zou overleven in die kou. De meeste locals hadden warme kleden meegenomen om de nacht door te komen. Gelukkig mocht ik een kleed lenen. Na een onrustig nachtje van weinig slaap stopte de trein rond 5:00. Kijkende op mijn app zag ik dat we precies tussen Bahia Blanca en Buenos Aires zaten. Even later kwam er een conducteur binnen lopen: "de trein is kapot, hij zal niet verder rijden vanuit hier."
Er werden bussen ingezet waar we zo'n 2 uur op moesten wachten. Net als bij de NS gaat het hier dus ook weleens fout. Achteraf vond ik het wel prima. We kregen een warme, comfortabele bus, en qua reistijd verschilde het niet bijzonder veel.

Ik verbleef precies 3 weken in Buenos Aires. Volgens mij heb ik niet eerder over een plek in het buitenland gezegd dat ik er zou kunnen wonen. Ik verblijf daarom ook niet voor niets zolang in deze stad. Ik weet het zeker, ik zou in Buenos Aires kunnen wonen, wat een fijne stad!
Ik geloof dat ik zo'n beetje alles gezien heb. Parken, verschillende wijken waaronder Palermo waar ik verbleef, Belgrano waar ik verbleef, La Boca, San Telmo noem maar op. Ik zag een klassiek concert in het indrukwekkende theater Colón. Bezocht een voetbal wedstrijd van Velez Sarsfield, at in verschillende paparilla's (restaurants) met top vlees! Mocht je trouwens naar B.A. gaan, dan mag je paparilla Las Cabras niet overslaan. Wat een hoeveelheid voedsel, én daarnaast ook nog lekker. Ik ben hier 5 keer wezen uiteten.

Mijn afscheid aan B.A. stond in het teken van super classico River Plate - Boca Juniors. Maanden vooraf aan mijn reis wist ik de datum van deze wedstrijd, 13 september. Ik zal van de partij zijn.
Via mijn couchsurfvriendin Rocio leerde ik twee maten van haar kennen waarmee ik het stadion in zou kunnen. Niet met een ticket, maar door een beveiliger te betalen. Deze weg van corruptie is geen uitzondering, de gasten met wie ik ging hebben het vaak op deze manier gedaan. Vooraf wist ik dat het een risico zou zijn, wellicht zou ik de hoofdprijs moeten betalen terwijl het geen zekerheid zou geven of ik daadwerkelijk de aftrap zou zien. Gezien het affiche, de sfeer etc had ik het er voor over. Vol spanning bereikte ik 2,5u voor de wedstrijd de omgeving van het stadion. Voor zo'n 80 euro (1200 pesos) betaalde ik wat geheimzinnig een mannetje die het zou gaan regelen. Ik moest met nog zo'n 25 andere dicht bij elkaar blijven en wachten op ons mannetje op pad ging om het te regelen. Massa's mensen gekleed in het rood wit, zingend, vuurwerk afstekend, alcohol drinkend, jointjes rokend passeerden ons op weg naar het stadion. De tijd verstrijkt richting de aftrap, maar ik heb er vertrouwen in dat ik straks in het stadion zit. Mensen uit de groep die ook betaald hebben kijken zoekend om zich heen waar ons mannetje blijft. Ik begin langzaamaan ook iets meer twijfels te krijgen of ik in het stadion terecht kom. Een half uur voor de wedstrijd lijken zich voor de ingang van de eerste controlepost steeds meer mensen te verzamelen die geen ticket hebben. Kleine vechtpartijen onderling tussen supporters, en even later ook met security en politie zorgen voor onrust om ons heen. De politie dringt de agressieve mensenmassa naar achteren waar ik ook ergens tussen sta. In paniek rennen we weg, vaders met kinderen aan de hand, dronken jongeren etc. Onze groep wordt meer uit elkaar gedreven en ik heb het gevoel 15 min voor de wedstrijd dat het niet meer goed gaat komen, ik ben belazerd... Het mannetje met het geld van 25 mensen heeft een goede avond.
Te horen aan het vuurwerk dat afgestoken wordt in het stadion, is de wedstrijd begonnen. Agressieve lui lokken de massaal opgetrommelde politie uit. Flessen, glaswerk vliegen door de lucht. En dan ineens roept een van de gasten ons dat we moeten komen. We gaan richting de eerste controlepost, langs de grote hoeveelheid politie. Voor het eerst tijdens mijn reis voel ik me niet veilig, mijn hartslag zit in mijn keel. Met een klein groepje, waaronder twee kinderen en hun vader komen we tussen het eerste controle hekwerk en de politie te staan, met voor de politie de agressieve vechtersbazen. Na 2 minuten, die leken op 2 uur mochten we het hek passeren. Waarom? Geen idee? Een enorme opluchting, gaan we dan alsnog binnen komen?
100 meter verderop is een volgende controlepost, we komen er niet doorheen. We worden terug gestuurd. BA wordt afgesloten met een enorme kater. Zo dichtbij super classico maar ook weer ver weg.

De volgende dag vertrek ik naar Uruguay. Een land dat vooraf niet op mijn lijstje stond, maar nu wel in mijn paspoort staat. Ik verbleef een nacht in de oudste stad van het land: Colonia del Sacramento, waar de historische delen door UNESCO benoemd zijn tot Werelderfgoed. Het is al bijna niet meer speciaal voor me...
Na de hoofdstad Montevideo gezien te hebben wat niet veel voorstelde vertrok ik naar mijn hoogtepunt van Uruguay: Cabo Polonio, liggend in een nationaal park aan de Atlantische kust. Dit dunbevolkte hippiedorp ligt aan de kust dat alleen te bereiken is met een camión, een truck die je normaal gesproken op safari tegen komt. De grootste groep bewoners van de kaap bestaat niet uit mensen maar uit een grote kolonie zeeleeuwen. Als de avond valt in Cabo Polonio is het er misschien wel het mooist. Doordat er geen straatverlichting is, en er in de wijde omtrek geen steden zijn, heb je bij helder weer een indrukwekkend uitzicht op de sterrenhemel. Dat is nog niet alles, je kan met wat geluk plankton aan het oppervlakte van de oceaan zien zwemmen. Plankton fluoresceert ‘s nachts en lijkt licht te geven. Een fascinerend natuurfenomeen.

Op het moment ben ik weer terug in Montevideo en wacht ik op mijn vlucht naar het tropische Puerto Iguazu (Argentinië). Komende dagen zal het hier 39 graden worden! Hier zal ik de de watervallen van Iguazu aan zowel Argentijnse als Braziliaanse kant bekijken. Na deze trip vlieg ik 23 september door naar Rio de Janeiro waar ik alweer aan mijn laatste bestemming Brazilië begin. De tijd vliegt. Nog ruim een maand genieten. Mijn zomer gaat eindelijk beginnen!

P.S: Mam en Eline een fijne vakantie op Lesbos! Ik ben trots op wat jullie samen met papa hebben weten te realiseren.
!!!!!!!10 dozen vol kleding verzamelen en mee opsturen naar Lesbos voor de vluchtelingen!!!!!!!

Weetjes:
- De gletsjer Perito Moreno schuift per dag 1 tot 2 meter vooruit. Enorme ijsbrokken breken dagelijks met veel lawaai in het Argentinomeer.

- De Zuidkaper heeft van alle dieren de zwaarste testikels. Ze wegen 500 kilo per testikel! Dat je het maar even weet.

- In 2013 was er in Puerto Madryn een landelijk schandaal. Er werden containers onderschept met witte garnalen, volgestopt met cocaïne, onderweg richting Spanje.

- In Argentinië kan je op je 17de op voor je rij-examen. Rijlessen zoals in Nederland zijn niet altijd nodig. Als papa een auto en geduld heeft, moet dit genoeg zijn om de skills onder de knie te krijgen. Voor 370 pesos (37 eu) kan je het papiertje al op zak hebben...

- In Peninsula Valdes was het van 1914-1958 legaal om zeeleeuwen te doden. Meer dan 268.000 vonden de dood.

- Na een lange en leuke tijd samen gereisd te hebben met mijn vrienden Peter en Fleur weet ik zeker dat ik hun ga missen!